Alle frustratie van een week te hard werken? Dat wat je zelf nooit bereikt hebt dan in ieder geval met je kind willen behalen? Of juist verwachten dat jouw zoon straks ook schittert in het eerste, net als jij vroeger?
Er is 1 hele goeie kant aan te fanatieke ouders langs het sportveld van hun kind: Ze zijn er in ieder geval! En dat kun je van een heleboel andere ouders niet zeggen. En dat is voor een kind minstens zo erg. Betrokken bij hun kind dus. Tot zover de goeie kanten.
Sinds de SIRE campagne "Geef kinderen hun spel terug” leeft het fenomeen ‘hoe kijk ik naar mijn kind’ volop. Hulde aan de campagne! Richard Kraijcek is bang dat ouders hierdoor niet meer naar het sportveld komen. Bang om op zo’n schreeuwende ouder uit het spotje te lijken. Wat een onzin! Confronteren door mensen een spiegel voor te houden en die lekker uit te vergroten werkt fantastisch. Ik hoor heel veel mensen over de campagne praten, eerste doel behaald! Wie de schoen past trekt m aan. Langs de lijn leeft het "niet te negatief he Karel, denk aan de reclame”.
Tuurlijk, zo heftig als in het spotje, dat zijn uitzonderingen. Gelukkig maar! Maar vergis je niet, ook minder heftig heeft een negatieve impact op kinderen. En het gebeurt. Te veel! Ouders langs de lijn hebben vaak geen idee wat ze overbrengen en meegeven aan kinderen.
In samenwerking met de hockeybond geef ik als kinderpsycholoog, opvoedkundige en hockeyfanaat workshops aan coaches en ouders over onder anderen hun voorbeeldfunctie langs de lijn. Binnen de hockeywereld wordt dat door clubs groots opgepakt. Super en hard nodig in veel sporten. Waarom? Omdat kinderen in de war raken van ouders die ‘meecoachen’ en iets anders zeggen dan de coach. Omdat kinderen oppikken en overnemen hoe wij langs de kant die ‘achterlijke’ scheidsrechters op zijn fouten wijzen. Omdat het faalangstig maakt als je steeds maar hoort wat je fout doet. En bovenal omdat het de lol in het spelletje kan verminderen of zelfs bederven.
Groen en geel ergerde hij zich aan het gegiechel van zijn dochter in het veld. In de rust zag ik hem naar haar toe lopen. Hij greep haar bij de arm en zei "en nu ga je scoren, anders ben ik weg en laat ik jou op de bank zetten”. En weg was hij weer. 9 jaar was ze…. Is ook zo, wat nou plezier hebben, presteren moeten ze, hoe jonger hoe beter!
Tischa Neve. Kinderpsycholoog en opvoedkundige.
https://www.grootenklein.nl/
/ www.knhb.nl
www.opvoeden.blogo.nl
